Η επόμενη

«Ίσως να πρέπει να με μισήσεις για να με ξεπεράσεις…»

Ίσως η αναισθησία σου να μην έχει όριο. Κάθεσαι εκεί, απέναντι από έναν άνθρωπο που σου λέει ευθαρσώς ότι είναι ερωτευμένος μαζί σου, και συ του υποδεικνύεις τρόπους να σε ξεπεράσει.

Αξεπέραστη. Γέμισες με τα σκουπίδια σου τη ζωή μου, σκουπίδια που νόμιζα θησαυρούς και τους μάζευα με ευλάβεια και τώρα φεύγεις. Να πας στο καλό. Να πας όπου θέλεις.

Μακριά από μένα.

Τα έχω ξαναπεί αυτά. Το ξέρω. Ενδεχομένως να πάσχω εγώ από κείνη την ανίατη ασθένεια που λέγαμε. Όπως είπαμε και πολλά άλλα. Αφού χωρίσαμε. Αφού δεν είχες τίποτα άλλο να χάσεις. Αφού δεν είχες τίποτα άλλο να κερδίσεις.

Αφού δε σε νοιάζει, όχι ότι σε ένοιαξε μάλλον και ποτέ.

Ή μήπως σε ένοιαξε;

Δε θα μάθω ποτέ. Και το δυστυχές είναι ότι ούτε και συ. Είπα ότι σε αυτή τη «σχέση» τίποτα δεν ήταν δεδομένο. Ίσως αυτό τελικά να μη μου άρεσε. Ή καλύτερα, ούτε αυτό.

Σίγουρα μου άρεσε η εμφάνιση. Σίγουρα μου άρεσε αυτό που έδειχνες προς τα έξω. Ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Η ζωή σου όλη. Δε βαριέσαι…

Τι μου αρέσει τελικά;

Θα το ανακαλύψω στην επόμενη.

Άσε με.

Ο Μυλοποταμίτης

Τσ' εύχομαι όντε θα μ'αρνηθεί
το γέλιο τζη να σβήσει
και να διψά να μη βρεθεί
να ξεδιψάσει βρύση...

Σε μισώ αρκετά;



"The charms of the passing woman are generally in direct proportion to the swiftness of her passing." Marcel Proust

Και η δική σου παραμονή στη ζωή μου ήταν πάρα πολλή...