Πολιτισμός

Γεια σου Κόσμε Εξωτερικέ…

Τον Πολιτισμό σου αρνούμαι. Ή εν πάση περιπτώσει δυσκολεύομαι να τον αποδεχτώ. Τον Πολιτισμό σου εκείνο που πατάει τις αρχές μου, τις ξεφτιλίζει, τις ισοπεδώνει…

Τον Πολιτισμό σου εκείνο που υπαγορεύει την πολιτισμένη συμπεριφορά. Όλοι μαζί, πρώην, νυν και αεί στον ίδιο χώρο, να πίνουμε ποτά, σα να διασκεδάζουμε, σα να χορεύουμε, σα να περνάμε καλά… Δε θέλω τέτοιο Πολιτισμό. Αφήστε με να μείνω ένας άξεστος χωριάτης, ένας Μυλοποταμίτης.

Είπα να παίξω με τους κανόνες σου. Είπα να ζήσω στην εποχή σου, Πολιτισμέ. Αλλά με ρήμαξες. Είχα αρχές. Τις παραμέρισα, για να μη με παραμερίσεις. Έβαλα τον εαυτό μου στο περιθώριο, να συμμετέχω και γω στη μεγάλη γιορτή σου. Και με γέλασες. Με άφησες να συμμετέχω μόνο και μόνο για να αστειευτείς μαζί μου, δεν εκτίμησες τίποτα, δεν αρκέστηκες σε τίποτα, τα πήρες όλα μακριά, τα αφομοίωσες στη χοάνη σου και έμεινα μόνος…

Αλλοτρίωση. Έγραψα πολλές εκθέσεις στο εκπαιδευτικό σου σύστημα, κατέδειξα το πρόβλημα, το οριοθέτησα, το ανέλυσα, πρότεινα και λύσεις… Λύση δεν υπάρχει, Κόσμε Εξωτερικέ. Αποχή. Η καλύτερη προστασία. Τις γεύσεις σου τις λάτρεψα, λάγνες και πολλά υποσχόμενες… Μόνο που καμιά τους δεν αναφέρει το κόστος. Ποιο το κόστος, Πολιτισμέ;

Κυνισμός.

Με μια λέξη. Ορισμός; Αυτός που έδωσε ο ύψιστος Όσκαρ Γουάηλντ. «Κυνισμός είναι να ξέρεις την τιμή των πάντων και την αξία κανενός.»* Αυτό είναι το κόστος σου, Πολιτισμέ. Δε θα στο ξαναπληρώσω, όμως. Γιατί, τελικά, εσύ είσαι που δεν έχεις καμία αξία. Σε αντίθεση με όλα τα άλλα.

Δεν έχεις αξία. Αξία είχε το συναίσθημά μου εκείνη την ώρα. Ποια ώρα; Την έσχατη ώρα της προδοσίας σου. Εκεί, στον πεζόδρομο που κατοικείς. Εκεί, από όπου χλευάζεις την υπόλοιπη πόλη. Ζεύξιδος; Διαγραφή.

Εκεί που σε συνάντησα να μιλάς στο τηλέφωνο. Εκεί που έκανες το παράπονο ότι δε θα έρθουν οι φίλοι σου. Μην ανησυχείς, ήρθα εγώ. Με τις καλύτερες προθέσεις. Για να με ξεφτιλίσεις, Πολιτισμέ. Γιατί κι εκεί δίστασα. Και θα το μετανιώνω για όλη μου τη ζωή. Γιατί δεν έφυγα, να διασώσω ότι απέμενε από τον πληγωμένο μου εαυτό. Από τον πληγωμένο μου εγωισμό.

Από τον πληρωμένο μου εγωισμό. 120 ευρώ. Τόσο έκανες. Κυνικός; Δε φαντάζεσαι πόσο.

Σε κάθε μου συναλλαγή μαζί σου θα σε πληρώνω την τιμή. 120 ευρώ έκανε το δώρο σου, Πολιτισμέ. Στο έδωσα, κι ας μην το ήθελα. Το είχα αγοράσει για σένα, κι ας μη μου περίσσευαν. Δε με ένοιαξε. Για σένα ήταν και δεν το μετάνιωσα. Μετάνιωσα που σου έκανα τη χάρη να μπω στο μαγαζί σου. Να δω το αίσχος σου. Εγώ. Ο πρώην. Και ο επόμενος. Να πίνουμε στην υγειά σου.

Σε φτύνω, Πολιτισμέ, από τότε. Σε βρίζω, σε καταριέμαι. Σε σιχαίνομαι. «Έχω γίνει άλλος άνθρωπος.» Έτσι μου είπες κι έτρεξες να φωτογραφηθείς, όχι σαν τότε, που φοβόσουν μην τυχόν και παγιδευτεί το ζεν σου στο άψυχο του φακού. Σε ποιον τη χρωστάς την αλλαγή; Αν τη χρωστάς σε μένα στη χαρίζω. Άλλη συναλλαγή με σένα δε θέλω.

Θέλω να μην υπάρχεις. Διαγραφή.

Έσβησα ό,τι είχε να κάνει με σένα, Πολιτισμέ. Τηλέφωνα, διευθύνσεις, αλληλογραφίες, μηνύματα…Έμεινε, όμως, η πικρή η γεύση σου. Έμεινε η ανάμνηση. Αυτή πώς να τη σβήσω, Κόσμε μου Εσωτερικέ;

Tabula rasa στα 27;

Ξερνάω τον Πολιτισμό σου, Κόσμε Εξωτερικέ.

Ζω τη δική μου εικονική πραγματικότητα.

Τι δυστυχία…