Πολιτισμός (2)

Καταρχάς, να τονίσω ότι αυτό το μπλογκ διαβάζεται από κάτω προς τα πάνω. Οπότε μάλλον ξεκίνησες λάθος.

Χμ. Στην επόμενη εσωστρέφειά μου θα πρέπει να το ξαναγράψω. Δεν είναι βαρετό, όμως, να επαναλαμβάνεσαι, Δον Κιχώτη μου; Σου το απαγορεύω. Κι αυτό αυτομάτως το κάνει πιο ελκυστικό. Θα το ξαναγράψω, λοιπόν.

Πολιτισμός. Αυτό που έμεινε είναι η φάλτσα φωνή του Μόρισεη παρέα με τους Σμιθς. Τους Σμιθς τους έμαθα μόνος μου από ένα από κείνα τα περιοδικά που διανέμεις δωρεάν μαζί με τον Πολιτισμό σου. Τον τζάμπα πολιτισμό σου. Αυτός, πάλι δεν έχει κόστος. Διανέμεται δωρεάν.

Φτου.

Είναι αργά τη νύχτα πια και πρέπει να πάω να γεμίσω τη μπαταρία. Ένα τσιγάρο ακόμη. Πριν τη φόρτιση. Πριν τη σαρκοφάγο. Αύριο από το πρωί θα μου πίνουν -ξανά- το αίμα. Δε με πειράζει, πάντα ήθελα να είμαι εθελοντής αιμοδότης. Αυτό που με χαλάει είναι ότι δεν υπάρχει βελόνα. Ούτε καν σωληνάκι, ορός, πεταλούδα, κάτι…

Έχω χάσει το χρώμα μου. Παλ. Όλα. Ένα απαλό χρώμα, ίσα να σπάει την ασπρίλα. Ροζάκι, να είναι και της μοδός. Ή μήπως είμαι ήδη ένα χρόνο πίσω; “Η μόδα είναι κάτι τόσο απαίσιο που πρέπει να το αλλάζουμε κάθε έξι μήνες.” Κι αυτό ο ύψιστος.** Που είχα μείνει; Μισό, να μαζέψω δυνάμεις.

Ευτυχώς καπνίζω στριφτά. Αυτό μου δίνει χρόνο ζωής. Που είχα μείνει; Α, στην αφαίμαξη.

Κάντο με τρόπο. Μη με τρομάζεις. Κάντο επιστημονικά. Κάντο διπλωματικά. Κάντο πολιτικά. Μην είσαι τόσο στυγνός.

Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν είναι ζωή αυτή που ζούμε; Ή μήπως είναι;

Εδώ ο Παράδεισος, εδώ και η Κόλαση.

Πολιτισμός σου λέει μετά.

** Βλέπε Πολιτισμός, 6/12