Παραδοχές

Η αλήθεια κατάμουτρα.

Δε θα την ξεπεράσεις ποτέ. Της το είπες άλλωστε.

Κι ενώ στην έσχατη καταχώρηση είχα καταφέρει να μην αναφερθώ, τώρα επανέρχομαι, καθώς πρέπει να κάνω ορισμένες παραδοχές.

Δε θα την ξεπεράσω ποτέ. Ταιριάζει, μάλλον, χημεία μας. Κι αν είναι να μη μπορώ να έχω τίποτε άλλο, θα έχω τουλάχιστον αυτό. Δε θα την ξεπεράσω ποτέ. Κι ελπίζω να μη με ξεπεράσει ούτε εκείνη.

Παραδοχή δεύτερη. Ενδεχομένως, το γεγονός ότι γράφω σε τρίτο ενικό, μάλλον είναι παράδοξο, καθώς δε νομίζω να με παρακολουθεί κανένας άλλος στο μπλογκ μου πέρα από κείνη. Αλλά ας μην προσωποποιώ καταστάσεις. Εν πάσει περιπτώσει.

Φεύγω. Πάω μια βόλτα με το αμάξι μου.

Αυτό είναι γρήγορο, δεν αμφισβητήθηκε χθες βράδυ.

Ο Μυλοποταμίτης

Απολογισμοί...

Αισίως είκοσι επτά.

Χρόνια μου πολλά. Τι κατάφερα; Νέος, καλλιεργημένος, εμφανίσιμος, καλή δουλειά, γρήγορο αυτοκίνητο, σπίτι εργένικο, χωρίς γκόμενα.

Μέχρι εδώ καλά. Αλλά με εκρεμμότητες. Μεταπτυχιακό, μια διπλωματική εργασία μακριά. Μετά τι; Θέλεις να κάνεις ένα διδακτορικό; Γιατί όχι; Είναι η πιο παρήγορη σκέψη που κάνεις για το μέλλον σου. Προηγείται η διπλωματική. Και πρέπει να γίνει σωστά.

Αυτό ξεκινάει σήμερα. Είναι το δώρο που θα κάνω στον εαυτό μου για τα επόμενα χρόνια. Επίσης, ξεκινάω κολυμβητήριο. Είναι το επόμενο δώρο που κάνω στον εαυτό μου. Αλλάζω νοοτροπία.

Εδώ στη χώρα του καφέ, παλεύω να αποτινάξω τον ωχαδερφισμό μου και να πάω ένα βήμα παρακάτω. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την ίδια ώρα που κάνω αυτές τις σκέψεις, ο φραπές είναι δίπλα, σύντροφος πιστός. Όπως και το τσιγάρο. Αυτά δεν κόβονται.

Αυτά, αγαπητό μου ημερολόγιο. Άντε και καλό δρόμο.

Στις απεριόριστες δυνατότητες και πιθανότητες που εκτείνονται παντού γύρω μας, μα κυρίως μέσα μας.

Χρόνια πολλά.

Κομμένη

Καλά, δε νιώθεις;

Α, ναι, αυτό το διαλευκάναμε.

Δε νιώθεις.

Τι θέλεις από τη ζωή μου; Να είμαστε φιλαράκια; Να μου λες τα γκομενικά σου; Να πηδιόμαστε σα σκυλιά; Τι θέλεις;

Γιατί εγώ δε θέλω τίποτα άλλο από σένα. Τα σκουπίδια σου αλλού. Το φάγαμε το παραμύθι, τη μασήσαμε τη λαμαρίνα, την κατάπιαμε, τώρα που μας έκανε το στομάχι χάλια, λέμε να την ξεφορτωθούμε.

Ξεφορτώσου με. Βρες άλλο θύμα.

Συγγνώμη που νόμισα ότι είναι ταπεινό το κίνητρο που με πήρες τηλέφωνο. Εσύ δε θα το έκανες αυτό. Θα είχες κάτι υψηλότερο κατά νου. Ήθελες απλά να δεις τι κάνω. Δεν ήθελες να διαπιστώσεις το μέγεθος της φθοράς που έχεις προκαλέσει. Δεν ήθελες να με χρησιμοποιήσεις μια ακόμη φορά.

Με το δικό σου μοναδικό τρόπο.

Για δες ρε που γράφω το μπλογκ μου για σένα. Ξέρεις τι;

Αυτή η επικοινωνία νόμιζα πως θα είναι μονόδρομη μέσα από αυτό το μπλογκ. Αν ποτέ το παρακολουθούσες. Εγώ θα έγραφα και συ θα διάβαζες. Άφησα ανοιχτή δίοδο επικοινωνίας, ε;

Κομμένη.

Καληνύχτα, και καλή τύχη.

Η επόμενη

«Ίσως να πρέπει να με μισήσεις για να με ξεπεράσεις…»

Ίσως η αναισθησία σου να μην έχει όριο. Κάθεσαι εκεί, απέναντι από έναν άνθρωπο που σου λέει ευθαρσώς ότι είναι ερωτευμένος μαζί σου, και συ του υποδεικνύεις τρόπους να σε ξεπεράσει.

Αξεπέραστη. Γέμισες με τα σκουπίδια σου τη ζωή μου, σκουπίδια που νόμιζα θησαυρούς και τους μάζευα με ευλάβεια και τώρα φεύγεις. Να πας στο καλό. Να πας όπου θέλεις.

Μακριά από μένα.

Τα έχω ξαναπεί αυτά. Το ξέρω. Ενδεχομένως να πάσχω εγώ από κείνη την ανίατη ασθένεια που λέγαμε. Όπως είπαμε και πολλά άλλα. Αφού χωρίσαμε. Αφού δεν είχες τίποτα άλλο να χάσεις. Αφού δεν είχες τίποτα άλλο να κερδίσεις.

Αφού δε σε νοιάζει, όχι ότι σε ένοιαξε μάλλον και ποτέ.

Ή μήπως σε ένοιαξε;

Δε θα μάθω ποτέ. Και το δυστυχές είναι ότι ούτε και συ. Είπα ότι σε αυτή τη «σχέση» τίποτα δεν ήταν δεδομένο. Ίσως αυτό τελικά να μη μου άρεσε. Ή καλύτερα, ούτε αυτό.

Σίγουρα μου άρεσε η εμφάνιση. Σίγουρα μου άρεσε αυτό που έδειχνες προς τα έξω. Ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Η ζωή σου όλη. Δε βαριέσαι…

Τι μου αρέσει τελικά;

Θα το ανακαλύψω στην επόμενη.

Άσε με.

Ο Μυλοποταμίτης

Τσ' εύχομαι όντε θα μ'αρνηθεί
το γέλιο τζη να σβήσει
και να διψά να μη βρεθεί
να ξεδιψάσει βρύση...

Σε μισώ αρκετά;



"The charms of the passing woman are generally in direct proportion to the swiftness of her passing." Marcel Proust

Και η δική σου παραμονή στη ζωή μου ήταν πάρα πολλή...

Αποστάσεις

Όλος ο κόσμος χαίρεται
μα εγώ στενοχωρούμαι
γιατί να ζήσω δε μπορώ
εσένα να στερούμαι...

Περί αποστάσεων η συζήτηση. Πόσο απέχουν δυο σημεία μεταξύ τους; Αν υποθέσουμε ότι τα μαθηματικά είναι η γλώσσα του σύμπαντος κόσμου, τότε θα εξηγούν και τα συναισθήματα.

Ξανά, λοιπόν. Δυο σημεία απέχουν μεταξύ τους όσο η ευθεία που τα ενώνει. Αυτή, μάλλον, είναι η μικρότερη απόσταση μεταξύ τους. Γιατί υπάρχουν άπειροι δρόμοι να φθάσεις από το ένα σημείο στο άλλο. Εν πάσει περιπτώσει, ας επιλέξουμε την ευθεία. Η οποία δε μπορεί να είναι ποτέ ευθεία, γιατί το σύμπαν μας είναι ελλειπτικό. Ή κάτι τέτοιο, εν πάσει περιπτώσει.

Μπορούμε, επίσης, να υποθέσουμε ότι η ευτυχία είναι ένα σημείο. Και στο σημείο αυτό προσπαθεί να καταλήξει ένας άνθρωπος, κινούμενος επάνω σε μια ευθεία. Καθότι, λοιπόν, η ευτυχία είναι ένα σημείο και υπάρχουν άπειρες ευθείες που οδηγούν σε αυτό το σημείο, κάθε άνθρωπος κινείται πάνω σε μια τέτοια ευθεία προς την ευτυχία. Αυτό, βέβαια, δεν είναι το ζήτημα.

Το ζήτημα είναι, εφόσον η ευθεία που ξεκινάει από ένα σημείο μπορεί να εκτείνεται ως το άπειρο, σε ποιο σημείο βρίσκεσαι κάθε φορά, πάνω στη δική σου μοναδική ευθεία για την ευτυχία και -τελικά- τι απόσταση έχουν τα δυο σημεία που ορίζονται στην ίδια αυτή ευθεία.

Ένα το κρατούμενο.

Το δεύτερο ζήτημα είναι τι είδους είναι αυτή η ευθεία. Σύμφωνα με τον ορισμό της, κι αν υποθέσουμε ότι το ένα της άκρο είναι η ευτυχία, η ευθεία αυτή είναι μια ίσια ακολουθία σημείων που εκτείνεται, όπως προείπαμε, ως το άπειρο.

Δεύτερο κρατούμενο. Αφού κάθε στιγμή βρισκόμαστε σε ένα σημείο, τι είναι αυτό που ορίζει το σημείο αυτό; Εφόσον η ευτυχία είναι και εκείνη σημείο, μήπως το σημείο που βρίσκεσαι κάθε φορά είναι μια αναφορά στην ευτυχία την ίδια; Η μήπως η ευθεία απαρτίζεται από σημεία δυστυχίας; Που βρίσκεσαι κάθε φορά;

Έχει σημασία η απόσταση που έχεις από το σημείο της ευτυχίας; Ή μήπως πιο πολλή σημασία έχει τι βιώνεις στο σημείο που βρίσκεσαι; Πως ορίζεται η δυστυχία σου; Είναι η απόσταση που σε χωρίζει από την ευτυχία; Ή μήπως είναι το ειδικό βάρος που έχει το σημείο που βρίσκεσαι;

Επίσης, η κίνηση πάνω στην ευθεία μπορεί να ορισθεί ως ο αγώνας που κάνεις για να κατακτήσεις την ευτυχία. Απλά, ενώ η κίνηση προς την ευτυχία είναι αγώνας και απαιτεί προσπάθεια, η παραμικρή χαλάρωση οδηγεί σε ανεξέλεγκτη κίνηση προς το άπειρο των δυστυχισμένων (ή ευτυχισμένων, δεν το διευκρινίσαμε ακόμη) σημείων.

Το σχήμα έχει αρχίσει ήδη να παίρνει μορφή χάους. Έχω την εντύπωση ότι αυτή η ευθεία είναι η μοναδική που μπορεί να είναι ανηφόρα.

Κι εγώ έχω πάρει τον κατήφορο.

Μην κλαις εσύ κι αν έχασες
λίγες στιγμές μαζί μου
εγώ τηνε χαράμισα
για σένα τη ζωή μου

Καληνύχτα, και καλή τύχη.

Πολιτισμός (2)

Καταρχάς, να τονίσω ότι αυτό το μπλογκ διαβάζεται από κάτω προς τα πάνω. Οπότε μάλλον ξεκίνησες λάθος.

Χμ. Στην επόμενη εσωστρέφειά μου θα πρέπει να το ξαναγράψω. Δεν είναι βαρετό, όμως, να επαναλαμβάνεσαι, Δον Κιχώτη μου; Σου το απαγορεύω. Κι αυτό αυτομάτως το κάνει πιο ελκυστικό. Θα το ξαναγράψω, λοιπόν.

Πολιτισμός. Αυτό που έμεινε είναι η φάλτσα φωνή του Μόρισεη παρέα με τους Σμιθς. Τους Σμιθς τους έμαθα μόνος μου από ένα από κείνα τα περιοδικά που διανέμεις δωρεάν μαζί με τον Πολιτισμό σου. Τον τζάμπα πολιτισμό σου. Αυτός, πάλι δεν έχει κόστος. Διανέμεται δωρεάν.

Φτου.

Είναι αργά τη νύχτα πια και πρέπει να πάω να γεμίσω τη μπαταρία. Ένα τσιγάρο ακόμη. Πριν τη φόρτιση. Πριν τη σαρκοφάγο. Αύριο από το πρωί θα μου πίνουν -ξανά- το αίμα. Δε με πειράζει, πάντα ήθελα να είμαι εθελοντής αιμοδότης. Αυτό που με χαλάει είναι ότι δεν υπάρχει βελόνα. Ούτε καν σωληνάκι, ορός, πεταλούδα, κάτι…

Έχω χάσει το χρώμα μου. Παλ. Όλα. Ένα απαλό χρώμα, ίσα να σπάει την ασπρίλα. Ροζάκι, να είναι και της μοδός. Ή μήπως είμαι ήδη ένα χρόνο πίσω; “Η μόδα είναι κάτι τόσο απαίσιο που πρέπει να το αλλάζουμε κάθε έξι μήνες.” Κι αυτό ο ύψιστος.** Που είχα μείνει; Μισό, να μαζέψω δυνάμεις.

Ευτυχώς καπνίζω στριφτά. Αυτό μου δίνει χρόνο ζωής. Που είχα μείνει; Α, στην αφαίμαξη.

Κάντο με τρόπο. Μη με τρομάζεις. Κάντο επιστημονικά. Κάντο διπλωματικά. Κάντο πολιτικά. Μην είσαι τόσο στυγνός.

Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν είναι ζωή αυτή που ζούμε; Ή μήπως είναι;

Εδώ ο Παράδεισος, εδώ και η Κόλαση.

Πολιτισμός σου λέει μετά.

** Βλέπε Πολιτισμός, 6/12

Πολιτισμός

Γεια σου Κόσμε Εξωτερικέ…

Τον Πολιτισμό σου αρνούμαι. Ή εν πάση περιπτώσει δυσκολεύομαι να τον αποδεχτώ. Τον Πολιτισμό σου εκείνο που πατάει τις αρχές μου, τις ξεφτιλίζει, τις ισοπεδώνει…

Τον Πολιτισμό σου εκείνο που υπαγορεύει την πολιτισμένη συμπεριφορά. Όλοι μαζί, πρώην, νυν και αεί στον ίδιο χώρο, να πίνουμε ποτά, σα να διασκεδάζουμε, σα να χορεύουμε, σα να περνάμε καλά… Δε θέλω τέτοιο Πολιτισμό. Αφήστε με να μείνω ένας άξεστος χωριάτης, ένας Μυλοποταμίτης.

Είπα να παίξω με τους κανόνες σου. Είπα να ζήσω στην εποχή σου, Πολιτισμέ. Αλλά με ρήμαξες. Είχα αρχές. Τις παραμέρισα, για να μη με παραμερίσεις. Έβαλα τον εαυτό μου στο περιθώριο, να συμμετέχω και γω στη μεγάλη γιορτή σου. Και με γέλασες. Με άφησες να συμμετέχω μόνο και μόνο για να αστειευτείς μαζί μου, δεν εκτίμησες τίποτα, δεν αρκέστηκες σε τίποτα, τα πήρες όλα μακριά, τα αφομοίωσες στη χοάνη σου και έμεινα μόνος…

Αλλοτρίωση. Έγραψα πολλές εκθέσεις στο εκπαιδευτικό σου σύστημα, κατέδειξα το πρόβλημα, το οριοθέτησα, το ανέλυσα, πρότεινα και λύσεις… Λύση δεν υπάρχει, Κόσμε Εξωτερικέ. Αποχή. Η καλύτερη προστασία. Τις γεύσεις σου τις λάτρεψα, λάγνες και πολλά υποσχόμενες… Μόνο που καμιά τους δεν αναφέρει το κόστος. Ποιο το κόστος, Πολιτισμέ;

Κυνισμός.

Με μια λέξη. Ορισμός; Αυτός που έδωσε ο ύψιστος Όσκαρ Γουάηλντ. «Κυνισμός είναι να ξέρεις την τιμή των πάντων και την αξία κανενός.»* Αυτό είναι το κόστος σου, Πολιτισμέ. Δε θα στο ξαναπληρώσω, όμως. Γιατί, τελικά, εσύ είσαι που δεν έχεις καμία αξία. Σε αντίθεση με όλα τα άλλα.

Δεν έχεις αξία. Αξία είχε το συναίσθημά μου εκείνη την ώρα. Ποια ώρα; Την έσχατη ώρα της προδοσίας σου. Εκεί, στον πεζόδρομο που κατοικείς. Εκεί, από όπου χλευάζεις την υπόλοιπη πόλη. Ζεύξιδος; Διαγραφή.

Εκεί που σε συνάντησα να μιλάς στο τηλέφωνο. Εκεί που έκανες το παράπονο ότι δε θα έρθουν οι φίλοι σου. Μην ανησυχείς, ήρθα εγώ. Με τις καλύτερες προθέσεις. Για να με ξεφτιλίσεις, Πολιτισμέ. Γιατί κι εκεί δίστασα. Και θα το μετανιώνω για όλη μου τη ζωή. Γιατί δεν έφυγα, να διασώσω ότι απέμενε από τον πληγωμένο μου εαυτό. Από τον πληγωμένο μου εγωισμό.

Από τον πληρωμένο μου εγωισμό. 120 ευρώ. Τόσο έκανες. Κυνικός; Δε φαντάζεσαι πόσο.

Σε κάθε μου συναλλαγή μαζί σου θα σε πληρώνω την τιμή. 120 ευρώ έκανε το δώρο σου, Πολιτισμέ. Στο έδωσα, κι ας μην το ήθελα. Το είχα αγοράσει για σένα, κι ας μη μου περίσσευαν. Δε με ένοιαξε. Για σένα ήταν και δεν το μετάνιωσα. Μετάνιωσα που σου έκανα τη χάρη να μπω στο μαγαζί σου. Να δω το αίσχος σου. Εγώ. Ο πρώην. Και ο επόμενος. Να πίνουμε στην υγειά σου.

Σε φτύνω, Πολιτισμέ, από τότε. Σε βρίζω, σε καταριέμαι. Σε σιχαίνομαι. «Έχω γίνει άλλος άνθρωπος.» Έτσι μου είπες κι έτρεξες να φωτογραφηθείς, όχι σαν τότε, που φοβόσουν μην τυχόν και παγιδευτεί το ζεν σου στο άψυχο του φακού. Σε ποιον τη χρωστάς την αλλαγή; Αν τη χρωστάς σε μένα στη χαρίζω. Άλλη συναλλαγή με σένα δε θέλω.

Θέλω να μην υπάρχεις. Διαγραφή.

Έσβησα ό,τι είχε να κάνει με σένα, Πολιτισμέ. Τηλέφωνα, διευθύνσεις, αλληλογραφίες, μηνύματα…Έμεινε, όμως, η πικρή η γεύση σου. Έμεινε η ανάμνηση. Αυτή πώς να τη σβήσω, Κόσμε μου Εσωτερικέ;

Tabula rasa στα 27;

Ξερνάω τον Πολιτισμό σου, Κόσμε Εξωτερικέ.

Ζω τη δική μου εικονική πραγματικότητα.

Τι δυστυχία…

Εσωστρέφεια

Γεια σου Κόσμε άδικε…

Γεια σου Κόσμε Εσωτερικέ… Τι ασχήμια, Θεέ μου. Θεέ μου; Ποιος είπε κάτι τέτοιο; Τελευταία καμία σχέση δεν έχω με τον κύριο… Τον πέταξα έξω με τις κλοτσιές και παίζω με το παιδί του, όχι το Χριστούλη, τον άλλο, εκείνο το αποπαίδι που μπορεί να κάνει ότι θέλει.

Μ’ότι δάσκαλο καθήσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Και τα παίρνω τα γράμματα. Καλός μαθητής, πάντα, να που μου βγήκε σε κακό. Introversion = εσωστρέφεια. Είναι πολύ κακό να έχεις χρόνο για τον εαυτό σου… Ζήτω ο καπιταλισμός! Ζήτω ο καταναλωτισμός! Δε σου αφήνουν χρόνο να σκεφτείς. Να κοιτάξεις μέσα σου. Τι ασχήμια, εαυτέ μου! Μα και τι ομορφιά…

Έχω την καλύτερη εικόνα για τον εαυτό μου. Είμαι καλός, έξυπνος, στοργικός, ευαίσθητος, σχεδόν όμορφος και όλα αυτά που πρέπει να έχει ένας σωστός άντρας σήμερα. Και είμαι είδος υπό εξαφάνιση. Α, ναι, είμαι και ταπεινός. Πολύ ταπεινός.

Από όλους εκείνους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, ένας με χαρακτηρίζει.

Ο Δον Κιχώτης. Διάβασα, διάβασα, διάβασα… Κι όταν φουσκώσαν τα μυαλά μου, βγήκα στον κόσμο, καβάλησα το Ροσινάντη μου και βουρ για περιπέτειες.

Πόσες φορές έχω σπάσει τα πλευρά μου; Πόσες φορές με χλευάσαν, με νομίσαν για τρελό; Δε βαριέσαι… Όλα για τη Δουλτσινέα από το Τοβόσο. Ποια είναι πάλι αυτή; Πως γίνεται παντού να μπλέκεται και μια γυναίκα;

ΡΕ, ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΡΕ.

Θέλουμε, δηλαδή, αλλά όχι όπως εσείς. Άλλα πράγματα θέλουμε. Βασικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Άλλο ζήτημα πάλι αυτό. Να σημειώνω τι λέω και να κάνω χάηπερλινκ. Έχουμε πολλά να πούμε εαυτούλη μου. Από δω και πέρα θα σε φωνάζω Δον Κιχώτη. Κι εγώ θα είμαι η συνείδησή σου που σου λέει ότι κάτι δεν πάει καλά. Σαν τον Σάντσο Πάντσα ένα πράγμα.

Θα μιλήσουμε για γίγαντες, τέρατα, στρατούς αναρίθμητους, μάχες, μα κυρίως για τη Δουλτσινέα μας από το Τοβόσο. Από που ξεκινάει η ιστορία μας;

Γειά σου Κόσμε μου Εσωτερικέ…

Καλώς ήλθα στο μπλόγκ μου.

Κι αν βγάλω άκρη και γω μαζί μου, φτύσε με.

Μου αξίζει.

Σάντσο Πάντσα

ή Μυλοποταμίτης