Introversion

Μαύρο φόντο, λευκά γράμματα.

"Θα μιλήσουμε για γίγαντες, τέρατα, στρατούς αναρίθμητους, μάχες, μα κυρίως για τη Δουλτσινέα μας από το Τοβόσο. Από που ξεκινάει η ιστορία μας;" Η ιστορία μας ξεκινά από τη ματαιοδοξία μου να αποκτήσω αναγνώστες. Που να δεις πως θα εξελιχτεί...

"Ζω τη δική μου εικονική πραγματικότητα.

Τι δυστυχία…" Νεανικές τραγωδίες.

"Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν είναι ζωή αυτή που ζούμε; Ή μήπως είναι;

Εδώ ο Παράδεισος, εδώ και η Κόλαση." Κάπου εδώ πρέπει να μου προέκυψε ο Νίτσε.

"Το σχήμα έχει αρχίσει ήδη να παίρνει μορφή χάους. Έχω την εντύπωση ότι αυτή η ευθεία είναι η μοναδική που μπορεί να είναι ανηφόρα.

Κι εγώ έχω πάρει τον κατήφορο." Μετά από ένα εντελώς καμμένο κείμενο περί ευτυχίας...

"Τι μου αρέσει τελικά;

Θα το ανακαλύψω στην επόμενη.

Άσε με." Τα μπρος...

"Κομμένη.

Καληνύχτα, και καλή τύχη." ...πίσω

"Στις απεριόριστες δυνατότητες και πιθανότητες που εκτείνονται παντού γύρω μας, μα κυρίως μέσα μας.

Χρόνια πολλά." ...και μια νότα αισιοδοξίας.

"Φεύγω. Πάω μια βόλτα με το αμάξι μου.

Αυτό είναι γρήγορο, δεν αμφισβητήθηκε χθες βράδυ." Άλλη μια καλή φίλη η κυρία...

"Ο ζωτικός μου χώρος είναι δικός μου. Θες να μπεις; Θες να συμμετέχεις; Αξίζεις; Θα μπεις. Δεν αξίζεις; Έξω.

Η ζωή μου.

Από τώρα." ...κι άντε πάλι πίσω...

"Σ' άφησα. Επιτέλους.

Μα δε σ' άφησα μόνη. Σ' αφήνω με τις σκέψεις της επόμενης μέρας. Τις δεύτερες σκέψεις. Τι δεύτερες σκέψεις!" ...άντε πάλι μπρος...

"Έζησα χρόνια ανάμεσά σας. Εξακολουθώ να ζω. Αναπνέω, όμως, άλλο αέρα. Τον αέρα εκείνο που αναπνέει κι ο Ζαρατούστρα. Κι ελπίζω να του μοιάσω." Α πα πα πα μεγαλοστομίες... Εγώ τα έχω γράψει αυτά;

"Hold on tightly, let go lightly." Κλεμμένη. Αλλά σωστή. Τι μπορεί να μάθει κανείς από ένα χαρτόμουτρο...

"Ζητείται νέα, όμορφη, έξυπνη, με μακριά δάχτυλα και περιποιημένα νύχια..." Το έλεγα από καιρό...

"Μάλλον ορισμένοι άνθρωποι ζουν με τις αναμνήσεις τους ζωντανές. Εγώ έχω καταφέρει και τις σκοτώνω όλες. Εκτός από τις άσχημες.

Αυτές τις κουβαλάω μαζί μου με έναν άγριο πόνο, μια ηδονή όταν τις φέρνω στο μυαλό μου.

Πως είπαμε πως σε λένε;" Είχαμε τις στιγμές μας, εσωστρέφειά μου, πάντως...

"Πλέον, τα πρόσωπα των ανθρώπων που βγαίνουν τα βράδυα, φωτίζονται μόνο από τις οθόνες των κινητών τους." Τι τις ήθελες τις αμπελοφιλοσοφίες; Δε ζητούσα ένα κασόνι λίρες καλύτερα;

"Μια ανάσα ρε παιδιά..." Έχω και ποδήλατο, πάμε μια βόλτα;

"Εβίβα φίλε Ιορδάνη, η "παρουσία" σου ήταν καταλύτης απόψε. Καταλύτης κι η ρακή, το ποτήρι σου στέκει στο τραπέζι, το ξανοίγω, το ξανοίγω, θαρρώ πως θα το πιω κι αυτό. Εβίβα και του Ξυλοκόπου, που μ' έβαλε στο σβούρο να πιω 'σαμε να γίνω κωλοτρυπίδι." Να το επαναλάβω... μόλις χειμωνιάσει, βέβαια, γιατί τώρα δεν πίνεται.

"Όλα καλά πάνε, την υγεία μας την έχουμε, την ασήμαντη ζωή μας την κάνουμε ή ίσως να κάνουμε τη ζωή μας ασήμαντη, δεν έχει σημασία." Αμπελοφιλοσοφίας συνέχεια...

"Περπάτησα φέτος στην πορεία του Πολυτεχνείου." Και τι θέλω, στεφάνι; Παραπέμπει αλλού.

"We need to find the courages, overcome
Inaction is a weapon of mass destruction" Κλεμμένο, αλλά σωστό.

"Καλά να ξεχωρίσουμε την ιστορική στιγμή που ζούμε και να τοποθετήσουμε συνειδητά, σε ορισμένο στρατόπεδο, τη μικρή μας ενέργεια." Νίκος

" Όμως, εγώ, άρχισα και τα ‘βλεπα όλα λέγοντας τ ο ί δ ι ο μ ο υ κ ά ν ε ι και τα προβλήματα χάθηκαν όλα τους από μπροστά μου." Φιοντόρ

"Αυτά με τα απλά μαθηματικά. Είναι Παρασκευή βράδυ, ξημερώματα Σαββάτου, κι όπως πολύ εύστοχα και φιλοσοφημένα είπε κι ένας κος Μπάλαντά'νς στο τηλέφωνο σ' ένα φίλο...
"Κωστάκη, φιλοσοφεί... όποιος δε γαμεί." Μπάλαντά'νς

"Γέμισε η ζωή μου τις τελευταίες μέρες φίλους παλιούς. Χάρηκα που σας άκουσα και σας διάβασα, που σας ένιωσα και που με κάνατε να νιώσω ξανά.

Ώρα καλή!" Βρε φαντάσματα η ζωή μου γεμάτη!

Χμ...

Μετά από δυόμισι χρόνια συμβίωση, εσωστρέφειά μου, μπορώ να σου πω ότι έχουμε κάνει δουλειά. Μετά από ασυναρτησίες, πάθη, βάσανα, μεγαλοστομίες, φαγούρα τύπου κάβουρα και πολλά μπρος-πισωγυρίσματα, για να δανειστώ τη ρήση ενός φίλου, νομίζω ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Έχει υπάρξει πρόοδος.

Από την εξωστρέφεια της αρχής, στην οποία είχα περιπέσει απευθυνόμενος αλλού κι όχι σε σένα, σιγά σιγά μαζεύτηκα. Κοιτάζω μέσα μου και δε φρίττω, μιλάμε σε τόνο φιλικό. Παλιοί γνωστοί, άλλωστε. Μα είχαμε καιρό να συναντηθούμε και τρόμαξα να με γνωρίσω. Εγώ είμαι πάντως.

Και που ξέρεις; Μπορεί κάποια στιγμή να μη χρειάζομαι πια ούτε κι εσένα. Να μη χρειάζεται να γράφω ποιος είμαι, απλά να είμαι. Μέχρι όμως να γίνω άνθρωπος, εσύ εδώ, από κοντά, να μου θυμίζεις από που ξεκίνησα και για που πάω. Σου έχω δώσει ακλόνητη μνήμη, όπως σου τα λέω μου τα επιστρέφεις, όμως το κάνεις με ειλικρίνεια και το εκτιμώ.

Δικαίωμά μου ν' αγαπώ
όπου μ' αρέσει εμένα
και συμβουλές και αρμηνειές
δε θέλω από κανένα.-