Χαθήκατε...

Επέστρεψα!

Έφυγε το κορίτσι, ξανακλείσαν οι πόρτες, μείναμε εγώ κι εσύ, εσωστρέφειά μου και μια βδομάδα τώρα πέρασε σαν αιώνας. Εγώ και συ, εσύ κι εγώ, μόνοι πάνω στη γη...

Εσύ 'σαι η αληθινή
η κόλαση που λένε
κι όσοι κι αν σου σιμώσουνε
θένε δε θένε κλαίνε...

Ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία, πιο κοντά σε σένα. Βουτάω στα βάθη της ψυχής μου κι η ανάσα μου τελειώνει, πνίγομαι, μα έρχομαι σε σένα, τώρα δεν υπάρχει επιστροφή, το ξέρω πως θα πνιγώ μα χαίρομαι, γιατί μαζί μου θέλω να πνίξω κι όλα αυτά που κουβαλάω μαζί μου. Πάμε από την αρχή;

"Έπεσα κι εγώ με τα μούτρα.

Μπήκε καθαρός αέρας μέσα μου, σκορπίσανε τα φαντάσματα του παρελθόντος, ανάσανα!"

Ανάσανα; Δεν κράτησε και πάρα πολύ, τι λες; Τόσο λίγη ήταν η χαρά μου; Έλεγα πως θέλω να ζήσω έντονα συναισθήματα. Που είναι η χαρά μου τώρα; Γιατί έφυγε και μ' άφησε κι αυτή μαζί με το κορίτσι; Σκορπίσανε τα φαντάσματα του παρελθόντος και τώρα τι; Θα προσθέσω άλλο ένα; Χμ...

"Δεν ελπίζω τίποτα
Δε φοβούμαι τίποτα
Είμαι λέφτερος

Μαζί της"

Κι αν αυτά που σου έλεγα τότε ίσχυαν, γιατί πνίγομαι; Γιατί έλπιζα, γιατί έκανα όνειρα, γιατί έπλαθα με τη φαντασία μου σενάρια και σχέδια για το μέλλον, γιατί δε ζούσα την πραγματικότητα στην πραγματικότητα. Γιατί δε φοβήθηκα να κρεμάσω τη ζωή μου πάνω σε κάποιον άλλο, αλλά το να μη φοβάσαι δεν είναι δείγμα σοφίας από μόνο του. Δε σε ελευθερώνει, αντίθετα σε υποτάσσει στην ελπίδα πως δε θα γίνει τίποτα απ' όσα φοβάσαι, γιατί στην πραγματικότητα φοβάσαι πως δε θα γίνουν αυτά που ελπίζεις. Φαυλότητα.

"Εγώ θα σε θέλω.
Εσύ;"

Τι όμορφα που ήταν τα πρώτα μου συναισθήματα! Κι επειδή οι δεύτερες σκέψεις από τη φύση τους είναι δεύτερες, αρνούμαι. Ο έρωτας ήρθε πρώτος. Μετά την απώλειά της βγήκαν μίσος, απογοήτευση, οργή, ζήλια, κτητικότητα... Ποια απώλεια; Ήταν στην κατοχή μου; Πως μπορώ να κατέχω έναν άλλο άνθρωπο, μια ζωή διαφορετική από τη δική μου; Ακόμη κι αυτές τις στιγμές, που έχω βουτήξει τόσο βαθιά σε σένα, εσωστρέφειά μου, βρίσκονται γύρω μου σε τρελό χορό όλα μου τα πάθη. Μα η ανάσα μου τελειώνει και μαζί τελειώνει και η δική τους. Δε φοβάμαι, τα κοιτάζω στα μάτια κι αν η σιγουριά παραμένει στο βλέμμα τους, κι αν συνεχίζουν απτόητα τον τρελό χορό τους, η ανάσα τους τελειώνει. Και ξέρω πως αυτή τη φορά θα κερδίσω, γιατί ξέρω πως αυτή τη φορά δεν έχω τίποτα να χάσω.

"Θέλω τη δόση μου"

Έψαχνα αντίδοτο έξω από μένα, έξω από σένα, εσωστρέφειά μου. Μα δεν υπάρχει για να δοθεί. Κι αν εκτιμώ κάτι περισσότερο σ' εκείνη, είναι ότι φεύγοντας έκλεισε πίσω της όλες τις πόρτες. Μείναμε εγώ και συ, δεν υπήρχε χώρος ούτε για τη ζήλεια, ούτε για το μίσος, ούτε για την οργή, μόνο για μένα και για σένα. Στην έσχατη απελπισία μου χοροπηδάνε ακόμα και με τσιγκλάνε, αλλά κερδίζω. Γράφω και μαθαίνω. Αταραξία.

"Ήρθαν όλα τόσο φυσικά, τόσο απλά και τόσο όμορφα που αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ."

Μήπως να το ξανασκεφτώ;

"Ωσάν φως, είπε ο ερωτευμένος για τον έρωτα, κι αυτό τον τύφλωσε."

Δεν ήταν κακό. Ίσα ίσα, ήταν πάρα μα πάρα πολύ όμορφο. Μάλλον, δεν ήταν. Εξακολουθεί να είναι. Δεν αρνούμαι τίποτα απ' όσα έζησα, είναι εδώ μαζί μου, είναι μέσα μου και θα είναι έτσι ακριβώς όπως όταν τα έζησα πρώτη φορά. Όλα τα όμορφα συναισθήματα, τα γέλια, η χαρά, τα ξαναβρίσκω ένα ένα όσο πιο πολύ βυθίζομαι, όσο πιο λίγη μένει η ανάσα μου. Δεν αρνούμαι τα πάθη μου, χορεύω και γω μαζί τους μα φτάνω, λίγο έμεινε...

"...και ντου νοτ ντιστέρμπ"

Η απομόνωσή μου τελείωσε. Στο κέντρο της ύπαρξής μου υπάρχει ένα σημείο φωτός, όπως έχει πει μια άλλη σύγχρονη φιλόσοφος*, πλησιάζω, είμαι κοντά, το αισθάνομαι. Τα πάθη μου έχουνε παραμορφωθεί πλέον, η απελπισία μου γίνεται δική τους, πέσαν οι μάσκες, γίνονται σιγά σιγά σκιές, δεύτερες σε σχέση με το φως, ανύπαρκτες στην απουσία του, ανύπαρκτες στην παρουσία του.

Πνίγηκα!

Χαθήκατε...


* Ν.Μ.