Μην περιμένεις τον καιρό
μικρή μου να περάσει
άσκημη καταστένεται
η αγάπη όταν γεράσει...
Wednesday, July 29, 2009
Wednesday, July 22, 2009
Introversion
Μαύρο φόντο, λευκά γράμματα.
"Θα μιλήσουμε για γίγαντες, τέρατα, στρατούς αναρίθμητους, μάχες, μα κυρίως για τη Δουλτσινέα μας από το Τοβόσο. Από που ξεκινάει η ιστορία μας;" Η ιστορία μας ξεκινά από τη ματαιοδοξία μου να αποκτήσω αναγνώστες. Που να δεις πως θα εξελιχτεί...
"Ζω τη δική μου εικονική πραγματικότητα.
Τι δυστυχία…" Νεανικές τραγωδίες.
"Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν είναι ζωή αυτή που ζούμε; Ή μήπως είναι;
Εδώ ο Παράδεισος, εδώ και η Κόλαση." Κάπου εδώ πρέπει να μου προέκυψε ο Νίτσε.
"Το σχήμα έχει αρχίσει ήδη να παίρνει μορφή χάους. Έχω την εντύπωση ότι αυτή η ευθεία είναι η μοναδική που μπορεί να είναι ανηφόρα.
Κι εγώ έχω πάρει τον κατήφορο." Μετά από ένα εντελώς καμμένο κείμενο περί ευτυχίας...
"Τι μου αρέσει τελικά;
Θα το ανακαλύψω στην επόμενη.
Άσε με." Τα μπρος...
"Κομμένη.
Καληνύχτα, και καλή τύχη." ...πίσω
"Στις απεριόριστες δυνατότητες και πιθανότητες που εκτείνονται παντού γύρω μας, μα κυρίως μέσα μας.
Χρόνια πολλά." ...και μια νότα αισιοδοξίας.
"Φεύγω. Πάω μια βόλτα με το αμάξι μου.
Αυτό είναι γρήγορο, δεν αμφισβητήθηκε χθες βράδυ." Άλλη μια καλή φίλη η κυρία...
"Ο ζωτικός μου χώρος είναι δικός μου. Θες να μπεις; Θες να συμμετέχεις; Αξίζεις; Θα μπεις. Δεν αξίζεις; Έξω.
Η ζωή μου.
Από τώρα." ...κι άντε πάλι πίσω...
"Σ' άφησα. Επιτέλους.
Μα δε σ' άφησα μόνη. Σ' αφήνω με τις σκέψεις της επόμενης μέρας. Τις δεύτερες σκέψεις. Τι δεύτερες σκέψεις!" ...άντε πάλι μπρος...
"Έζησα χρόνια ανάμεσά σας. Εξακολουθώ να ζω. Αναπνέω, όμως, άλλο αέρα. Τον αέρα εκείνο που αναπνέει κι ο Ζαρατούστρα. Κι ελπίζω να του μοιάσω." Α πα πα πα μεγαλοστομίες... Εγώ τα έχω γράψει αυτά;
"Hold on tightly, let go lightly." Κλεμμένη. Αλλά σωστή. Τι μπορεί να μάθει κανείς από ένα χαρτόμουτρο...
"Ζητείται νέα, όμορφη, έξυπνη, με μακριά δάχτυλα και περιποιημένα νύχια..." Το έλεγα από καιρό...
"Μάλλον ορισμένοι άνθρωποι ζουν με τις αναμνήσεις τους ζωντανές. Εγώ έχω καταφέρει και τις σκοτώνω όλες. Εκτός από τις άσχημες.
Αυτές τις κουβαλάω μαζί μου με έναν άγριο πόνο, μια ηδονή όταν τις φέρνω στο μυαλό μου.
Πως είπαμε πως σε λένε;" Είχαμε τις στιγμές μας, εσωστρέφειά μου, πάντως...
"Πλέον, τα πρόσωπα των ανθρώπων που βγαίνουν τα βράδυα, φωτίζονται μόνο από τις οθόνες των κινητών τους." Τι τις ήθελες τις αμπελοφιλοσοφίες; Δε ζητούσα ένα κασόνι λίρες καλύτερα;
"Μια ανάσα ρε παιδιά..." Έχω και ποδήλατο, πάμε μια βόλτα;
"Εβίβα φίλε Ιορδάνη, η "παρουσία" σου ήταν καταλύτης απόψε. Καταλύτης κι η ρακή, το ποτήρι σου στέκει στο τραπέζι, το ξανοίγω, το ξανοίγω, θαρρώ πως θα το πιω κι αυτό. Εβίβα και του Ξυλοκόπου, που μ' έβαλε στο σβούρο να πιω 'σαμε να γίνω κωλοτρυπίδι." Να το επαναλάβω... μόλις χειμωνιάσει, βέβαια, γιατί τώρα δεν πίνεται.
"Όλα καλά πάνε, την υγεία μας την έχουμε, την ασήμαντη ζωή μας την κάνουμε ή ίσως να κάνουμε τη ζωή μας ασήμαντη, δεν έχει σημασία." Αμπελοφιλοσοφίας συνέχεια...
"Περπάτησα φέτος στην πορεία του Πολυτεχνείου." Και τι θέλω, στεφάνι; Παραπέμπει αλλού.
"We need to find the courages, overcome
Inaction is a weapon of mass destruction" Κλεμμένο, αλλά σωστό.
"Καλά να ξεχωρίσουμε την ιστορική στιγμή που ζούμε και να τοποθετήσουμε συνειδητά, σε ορισμένο στρατόπεδο, τη μικρή μας ενέργεια." Νίκος
" Όμως, εγώ, άρχισα και τα ‘βλεπα όλα λέγοντας τ ο ί δ ι ο μ ο υ κ ά ν ε ι και τα προβλήματα χάθηκαν όλα τους από μπροστά μου." Φιοντόρ
"Αυτά με τα απλά μαθηματικά. Είναι Παρασκευή βράδυ, ξημερώματα Σαββάτου, κι όπως πολύ εύστοχα και φιλοσοφημένα είπε κι ένας κος Μπάλαντά'νς στο τηλέφωνο σ' ένα φίλο...
"Κωστάκη, φιλοσοφεί... όποιος δε γαμεί." Μπάλαντά'νς
"Γέμισε η ζωή μου τις τελευταίες μέρες φίλους παλιούς. Χάρηκα που σας άκουσα και σας διάβασα, που σας ένιωσα και που με κάνατε να νιώσω ξανά.
Ώρα καλή!" Βρε φαντάσματα η ζωή μου γεμάτη!
Χμ...
Μετά από δυόμισι χρόνια συμβίωση, εσωστρέφειά μου, μπορώ να σου πω ότι έχουμε κάνει δουλειά. Μετά από ασυναρτησίες, πάθη, βάσανα, μεγαλοστομίες, φαγούρα τύπου κάβουρα και πολλά μπρος-πισωγυρίσματα, για να δανειστώ τη ρήση ενός φίλου, νομίζω ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Έχει υπάρξει πρόοδος.
Από την εξωστρέφεια της αρχής, στην οποία είχα περιπέσει απευθυνόμενος αλλού κι όχι σε σένα, σιγά σιγά μαζεύτηκα. Κοιτάζω μέσα μου και δε φρίττω, μιλάμε σε τόνο φιλικό. Παλιοί γνωστοί, άλλωστε. Μα είχαμε καιρό να συναντηθούμε και τρόμαξα να με γνωρίσω. Εγώ είμαι πάντως.
Και που ξέρεις; Μπορεί κάποια στιγμή να μη χρειάζομαι πια ούτε κι εσένα. Να μη χρειάζεται να γράφω ποιος είμαι, απλά να είμαι. Μέχρι όμως να γίνω άνθρωπος, εσύ εδώ, από κοντά, να μου θυμίζεις από που ξεκίνησα και για που πάω. Σου έχω δώσει ακλόνητη μνήμη, όπως σου τα λέω μου τα επιστρέφεις, όμως το κάνεις με ειλικρίνεια και το εκτιμώ.
Δικαίωμά μου ν' αγαπώ
όπου μ' αρέσει εμένα
και συμβουλές και αρμηνειές
δε θέλω από κανένα.-
"Θα μιλήσουμε για γίγαντες, τέρατα, στρατούς αναρίθμητους, μάχες, μα κυρίως για τη Δουλτσινέα μας από το Τοβόσο. Από που ξεκινάει η ιστορία μας;" Η ιστορία μας ξεκινά από τη ματαιοδοξία μου να αποκτήσω αναγνώστες. Που να δεις πως θα εξελιχτεί...
"Ζω τη δική μου εικονική πραγματικότητα.
Τι δυστυχία…" Νεανικές τραγωδίες.
"Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν είναι ζωή αυτή που ζούμε; Ή μήπως είναι;
Εδώ ο Παράδεισος, εδώ και η Κόλαση." Κάπου εδώ πρέπει να μου προέκυψε ο Νίτσε.
"Το σχήμα έχει αρχίσει ήδη να παίρνει μορφή χάους. Έχω την εντύπωση ότι αυτή η ευθεία είναι η μοναδική που μπορεί να είναι ανηφόρα.
Κι εγώ έχω πάρει τον κατήφορο." Μετά από ένα εντελώς καμμένο κείμενο περί ευτυχίας...
"Τι μου αρέσει τελικά;
Θα το ανακαλύψω στην επόμενη.
Άσε με." Τα μπρος...
"Κομμένη.
Καληνύχτα, και καλή τύχη." ...πίσω
"Στις απεριόριστες δυνατότητες και πιθανότητες που εκτείνονται παντού γύρω μας, μα κυρίως μέσα μας.
Χρόνια πολλά." ...και μια νότα αισιοδοξίας.
"Φεύγω. Πάω μια βόλτα με το αμάξι μου.
Αυτό είναι γρήγορο, δεν αμφισβητήθηκε χθες βράδυ." Άλλη μια καλή φίλη η κυρία...
"Ο ζωτικός μου χώρος είναι δικός μου. Θες να μπεις; Θες να συμμετέχεις; Αξίζεις; Θα μπεις. Δεν αξίζεις; Έξω.
Η ζωή μου.
Από τώρα." ...κι άντε πάλι πίσω...
"Σ' άφησα. Επιτέλους.
Μα δε σ' άφησα μόνη. Σ' αφήνω με τις σκέψεις της επόμενης μέρας. Τις δεύτερες σκέψεις. Τι δεύτερες σκέψεις!" ...άντε πάλι μπρος...
"Έζησα χρόνια ανάμεσά σας. Εξακολουθώ να ζω. Αναπνέω, όμως, άλλο αέρα. Τον αέρα εκείνο που αναπνέει κι ο Ζαρατούστρα. Κι ελπίζω να του μοιάσω." Α πα πα πα μεγαλοστομίες... Εγώ τα έχω γράψει αυτά;
"Hold on tightly, let go lightly." Κλεμμένη. Αλλά σωστή. Τι μπορεί να μάθει κανείς από ένα χαρτόμουτρο...
"Ζητείται νέα, όμορφη, έξυπνη, με μακριά δάχτυλα και περιποιημένα νύχια..." Το έλεγα από καιρό...
"Μάλλον ορισμένοι άνθρωποι ζουν με τις αναμνήσεις τους ζωντανές. Εγώ έχω καταφέρει και τις σκοτώνω όλες. Εκτός από τις άσχημες.
Αυτές τις κουβαλάω μαζί μου με έναν άγριο πόνο, μια ηδονή όταν τις φέρνω στο μυαλό μου.
Πως είπαμε πως σε λένε;" Είχαμε τις στιγμές μας, εσωστρέφειά μου, πάντως...
"Πλέον, τα πρόσωπα των ανθρώπων που βγαίνουν τα βράδυα, φωτίζονται μόνο από τις οθόνες των κινητών τους." Τι τις ήθελες τις αμπελοφιλοσοφίες; Δε ζητούσα ένα κασόνι λίρες καλύτερα;
"Μια ανάσα ρε παιδιά..." Έχω και ποδήλατο, πάμε μια βόλτα;
"Εβίβα φίλε Ιορδάνη, η "παρουσία" σου ήταν καταλύτης απόψε. Καταλύτης κι η ρακή, το ποτήρι σου στέκει στο τραπέζι, το ξανοίγω, το ξανοίγω, θαρρώ πως θα το πιω κι αυτό. Εβίβα και του Ξυλοκόπου, που μ' έβαλε στο σβούρο να πιω 'σαμε να γίνω κωλοτρυπίδι." Να το επαναλάβω... μόλις χειμωνιάσει, βέβαια, γιατί τώρα δεν πίνεται.
"Όλα καλά πάνε, την υγεία μας την έχουμε, την ασήμαντη ζωή μας την κάνουμε ή ίσως να κάνουμε τη ζωή μας ασήμαντη, δεν έχει σημασία." Αμπελοφιλοσοφίας συνέχεια...
"Περπάτησα φέτος στην πορεία του Πολυτεχνείου." Και τι θέλω, στεφάνι; Παραπέμπει αλλού.
"We need to find the courages, overcome
Inaction is a weapon of mass destruction" Κλεμμένο, αλλά σωστό.
"Καλά να ξεχωρίσουμε την ιστορική στιγμή που ζούμε και να τοποθετήσουμε συνειδητά, σε ορισμένο στρατόπεδο, τη μικρή μας ενέργεια." Νίκος
" Όμως, εγώ, άρχισα και τα ‘βλεπα όλα λέγοντας τ ο ί δ ι ο μ ο υ κ ά ν ε ι και τα προβλήματα χάθηκαν όλα τους από μπροστά μου." Φιοντόρ
"Αυτά με τα απλά μαθηματικά. Είναι Παρασκευή βράδυ, ξημερώματα Σαββάτου, κι όπως πολύ εύστοχα και φιλοσοφημένα είπε κι ένας κος Μπάλαντά'νς στο τηλέφωνο σ' ένα φίλο...
"Κωστάκη, φιλοσοφεί... όποιος δε γαμεί." Μπάλαντά'νς
"Γέμισε η ζωή μου τις τελευταίες μέρες φίλους παλιούς. Χάρηκα που σας άκουσα και σας διάβασα, που σας ένιωσα και που με κάνατε να νιώσω ξανά.
Ώρα καλή!" Βρε φαντάσματα η ζωή μου γεμάτη!
Χμ...
Μετά από δυόμισι χρόνια συμβίωση, εσωστρέφειά μου, μπορώ να σου πω ότι έχουμε κάνει δουλειά. Μετά από ασυναρτησίες, πάθη, βάσανα, μεγαλοστομίες, φαγούρα τύπου κάβουρα και πολλά μπρος-πισωγυρίσματα, για να δανειστώ τη ρήση ενός φίλου, νομίζω ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Έχει υπάρξει πρόοδος.
Από την εξωστρέφεια της αρχής, στην οποία είχα περιπέσει απευθυνόμενος αλλού κι όχι σε σένα, σιγά σιγά μαζεύτηκα. Κοιτάζω μέσα μου και δε φρίττω, μιλάμε σε τόνο φιλικό. Παλιοί γνωστοί, άλλωστε. Μα είχαμε καιρό να συναντηθούμε και τρόμαξα να με γνωρίσω. Εγώ είμαι πάντως.
Και που ξέρεις; Μπορεί κάποια στιγμή να μη χρειάζομαι πια ούτε κι εσένα. Να μη χρειάζεται να γράφω ποιος είμαι, απλά να είμαι. Μέχρι όμως να γίνω άνθρωπος, εσύ εδώ, από κοντά, να μου θυμίζεις από που ξεκίνησα και για που πάω. Σου έχω δώσει ακλόνητη μνήμη, όπως σου τα λέω μου τα επιστρέφεις, όμως το κάνεις με ειλικρίνεια και το εκτιμώ.
Δικαίωμά μου ν' αγαπώ
όπου μ' αρέσει εμένα
και συμβουλές και αρμηνειές
δε θέλω από κανένα.-
Thursday, July 9, 2009
Χαθήκατε...
Επέστρεψα!
Έφυγε το κορίτσι, ξανακλείσαν οι πόρτες, μείναμε εγώ κι εσύ, εσωστρέφειά μου και μια βδομάδα τώρα πέρασε σαν αιώνας. Εγώ και συ, εσύ κι εγώ, μόνοι πάνω στη γη...
Εσύ 'σαι η αληθινή
η κόλαση που λένε
κι όσοι κι αν σου σιμώσουνε
θένε δε θένε κλαίνε...
Ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία, πιο κοντά σε σένα. Βουτάω στα βάθη της ψυχής μου κι η ανάσα μου τελειώνει, πνίγομαι, μα έρχομαι σε σένα, τώρα δεν υπάρχει επιστροφή, το ξέρω πως θα πνιγώ μα χαίρομαι, γιατί μαζί μου θέλω να πνίξω κι όλα αυτά που κουβαλάω μαζί μου. Πάμε από την αρχή;
"Έπεσα κι εγώ με τα μούτρα.
Μπήκε καθαρός αέρας μέσα μου, σκορπίσανε τα φαντάσματα του παρελθόντος, ανάσανα!"
Ανάσανα; Δεν κράτησε και πάρα πολύ, τι λες; Τόσο λίγη ήταν η χαρά μου; Έλεγα πως θέλω να ζήσω έντονα συναισθήματα. Που είναι η χαρά μου τώρα; Γιατί έφυγε και μ' άφησε κι αυτή μαζί με το κορίτσι; Σκορπίσανε τα φαντάσματα του παρελθόντος και τώρα τι; Θα προσθέσω άλλο ένα; Χμ...
"Δεν ελπίζω τίποτα
Δε φοβούμαι τίποτα
Είμαι λέφτερος
Μαζί της"
Κι αν αυτά που σου έλεγα τότε ίσχυαν, γιατί πνίγομαι; Γιατί έλπιζα, γιατί έκανα όνειρα, γιατί έπλαθα με τη φαντασία μου σενάρια και σχέδια για το μέλλον, γιατί δε ζούσα την πραγματικότητα στην πραγματικότητα. Γιατί δε φοβήθηκα να κρεμάσω τη ζωή μου πάνω σε κάποιον άλλο, αλλά το να μη φοβάσαι δεν είναι δείγμα σοφίας από μόνο του. Δε σε ελευθερώνει, αντίθετα σε υποτάσσει στην ελπίδα πως δε θα γίνει τίποτα απ' όσα φοβάσαι, γιατί στην πραγματικότητα φοβάσαι πως δε θα γίνουν αυτά που ελπίζεις. Φαυλότητα.
"Εγώ θα σε θέλω.
Εσύ;"
Τι όμορφα που ήταν τα πρώτα μου συναισθήματα! Κι επειδή οι δεύτερες σκέψεις από τη φύση τους είναι δεύτερες, αρνούμαι. Ο έρωτας ήρθε πρώτος. Μετά την απώλειά της βγήκαν μίσος, απογοήτευση, οργή, ζήλια, κτητικότητα... Ποια απώλεια; Ήταν στην κατοχή μου; Πως μπορώ να κατέχω έναν άλλο άνθρωπο, μια ζωή διαφορετική από τη δική μου; Ακόμη κι αυτές τις στιγμές, που έχω βουτήξει τόσο βαθιά σε σένα, εσωστρέφειά μου, βρίσκονται γύρω μου σε τρελό χορό όλα μου τα πάθη. Μα η ανάσα μου τελειώνει και μαζί τελειώνει και η δική τους. Δε φοβάμαι, τα κοιτάζω στα μάτια κι αν η σιγουριά παραμένει στο βλέμμα τους, κι αν συνεχίζουν απτόητα τον τρελό χορό τους, η ανάσα τους τελειώνει. Και ξέρω πως αυτή τη φορά θα κερδίσω, γιατί ξέρω πως αυτή τη φορά δεν έχω τίποτα να χάσω.
"Θέλω τη δόση μου"
Έψαχνα αντίδοτο έξω από μένα, έξω από σένα, εσωστρέφειά μου. Μα δεν υπάρχει για να δοθεί. Κι αν εκτιμώ κάτι περισσότερο σ' εκείνη, είναι ότι φεύγοντας έκλεισε πίσω της όλες τις πόρτες. Μείναμε εγώ και συ, δεν υπήρχε χώρος ούτε για τη ζήλεια, ούτε για το μίσος, ούτε για την οργή, μόνο για μένα και για σένα. Στην έσχατη απελπισία μου χοροπηδάνε ακόμα και με τσιγκλάνε, αλλά κερδίζω. Γράφω και μαθαίνω. Αταραξία.
"Ήρθαν όλα τόσο φυσικά, τόσο απλά και τόσο όμορφα που αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ."
Μήπως να το ξανασκεφτώ;
"Ωσάν φως, είπε ο ερωτευμένος για τον έρωτα, κι αυτό τον τύφλωσε."
Δεν ήταν κακό. Ίσα ίσα, ήταν πάρα μα πάρα πολύ όμορφο. Μάλλον, δεν ήταν. Εξακολουθεί να είναι. Δεν αρνούμαι τίποτα απ' όσα έζησα, είναι εδώ μαζί μου, είναι μέσα μου και θα είναι έτσι ακριβώς όπως όταν τα έζησα πρώτη φορά. Όλα τα όμορφα συναισθήματα, τα γέλια, η χαρά, τα ξαναβρίσκω ένα ένα όσο πιο πολύ βυθίζομαι, όσο πιο λίγη μένει η ανάσα μου. Δεν αρνούμαι τα πάθη μου, χορεύω και γω μαζί τους μα φτάνω, λίγο έμεινε...
"...και ντου νοτ ντιστέρμπ"
Η απομόνωσή μου τελείωσε. Στο κέντρο της ύπαρξής μου υπάρχει ένα σημείο φωτός, όπως έχει πει μια άλλη σύγχρονη φιλόσοφος*, πλησιάζω, είμαι κοντά, το αισθάνομαι. Τα πάθη μου έχουνε παραμορφωθεί πλέον, η απελπισία μου γίνεται δική τους, πέσαν οι μάσκες, γίνονται σιγά σιγά σκιές, δεύτερες σε σχέση με το φως, ανύπαρκτες στην απουσία του, ανύπαρκτες στην παρουσία του.
Πνίγηκα!
Χαθήκατε...
* Ν.Μ.
Έφυγε το κορίτσι, ξανακλείσαν οι πόρτες, μείναμε εγώ κι εσύ, εσωστρέφειά μου και μια βδομάδα τώρα πέρασε σαν αιώνας. Εγώ και συ, εσύ κι εγώ, μόνοι πάνω στη γη...
Εσύ 'σαι η αληθινή
η κόλαση που λένε
κι όσοι κι αν σου σιμώσουνε
θένε δε θένε κλαίνε...
Ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία, πιο κοντά σε σένα. Βουτάω στα βάθη της ψυχής μου κι η ανάσα μου τελειώνει, πνίγομαι, μα έρχομαι σε σένα, τώρα δεν υπάρχει επιστροφή, το ξέρω πως θα πνιγώ μα χαίρομαι, γιατί μαζί μου θέλω να πνίξω κι όλα αυτά που κουβαλάω μαζί μου. Πάμε από την αρχή;
"Έπεσα κι εγώ με τα μούτρα.
Μπήκε καθαρός αέρας μέσα μου, σκορπίσανε τα φαντάσματα του παρελθόντος, ανάσανα!"
Ανάσανα; Δεν κράτησε και πάρα πολύ, τι λες; Τόσο λίγη ήταν η χαρά μου; Έλεγα πως θέλω να ζήσω έντονα συναισθήματα. Που είναι η χαρά μου τώρα; Γιατί έφυγε και μ' άφησε κι αυτή μαζί με το κορίτσι; Σκορπίσανε τα φαντάσματα του παρελθόντος και τώρα τι; Θα προσθέσω άλλο ένα; Χμ...
"Δεν ελπίζω τίποτα
Δε φοβούμαι τίποτα
Είμαι λέφτερος
Μαζί της"
Κι αν αυτά που σου έλεγα τότε ίσχυαν, γιατί πνίγομαι; Γιατί έλπιζα, γιατί έκανα όνειρα, γιατί έπλαθα με τη φαντασία μου σενάρια και σχέδια για το μέλλον, γιατί δε ζούσα την πραγματικότητα στην πραγματικότητα. Γιατί δε φοβήθηκα να κρεμάσω τη ζωή μου πάνω σε κάποιον άλλο, αλλά το να μη φοβάσαι δεν είναι δείγμα σοφίας από μόνο του. Δε σε ελευθερώνει, αντίθετα σε υποτάσσει στην ελπίδα πως δε θα γίνει τίποτα απ' όσα φοβάσαι, γιατί στην πραγματικότητα φοβάσαι πως δε θα γίνουν αυτά που ελπίζεις. Φαυλότητα.
"Εγώ θα σε θέλω.
Εσύ;"
Τι όμορφα που ήταν τα πρώτα μου συναισθήματα! Κι επειδή οι δεύτερες σκέψεις από τη φύση τους είναι δεύτερες, αρνούμαι. Ο έρωτας ήρθε πρώτος. Μετά την απώλειά της βγήκαν μίσος, απογοήτευση, οργή, ζήλια, κτητικότητα... Ποια απώλεια; Ήταν στην κατοχή μου; Πως μπορώ να κατέχω έναν άλλο άνθρωπο, μια ζωή διαφορετική από τη δική μου; Ακόμη κι αυτές τις στιγμές, που έχω βουτήξει τόσο βαθιά σε σένα, εσωστρέφειά μου, βρίσκονται γύρω μου σε τρελό χορό όλα μου τα πάθη. Μα η ανάσα μου τελειώνει και μαζί τελειώνει και η δική τους. Δε φοβάμαι, τα κοιτάζω στα μάτια κι αν η σιγουριά παραμένει στο βλέμμα τους, κι αν συνεχίζουν απτόητα τον τρελό χορό τους, η ανάσα τους τελειώνει. Και ξέρω πως αυτή τη φορά θα κερδίσω, γιατί ξέρω πως αυτή τη φορά δεν έχω τίποτα να χάσω.
"Θέλω τη δόση μου"
Έψαχνα αντίδοτο έξω από μένα, έξω από σένα, εσωστρέφειά μου. Μα δεν υπάρχει για να δοθεί. Κι αν εκτιμώ κάτι περισσότερο σ' εκείνη, είναι ότι φεύγοντας έκλεισε πίσω της όλες τις πόρτες. Μείναμε εγώ και συ, δεν υπήρχε χώρος ούτε για τη ζήλεια, ούτε για το μίσος, ούτε για την οργή, μόνο για μένα και για σένα. Στην έσχατη απελπισία μου χοροπηδάνε ακόμα και με τσιγκλάνε, αλλά κερδίζω. Γράφω και μαθαίνω. Αταραξία.
"Ήρθαν όλα τόσο φυσικά, τόσο απλά και τόσο όμορφα που αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ."
Μήπως να το ξανασκεφτώ;
"Ωσάν φως, είπε ο ερωτευμένος για τον έρωτα, κι αυτό τον τύφλωσε."
Δεν ήταν κακό. Ίσα ίσα, ήταν πάρα μα πάρα πολύ όμορφο. Μάλλον, δεν ήταν. Εξακολουθεί να είναι. Δεν αρνούμαι τίποτα απ' όσα έζησα, είναι εδώ μαζί μου, είναι μέσα μου και θα είναι έτσι ακριβώς όπως όταν τα έζησα πρώτη φορά. Όλα τα όμορφα συναισθήματα, τα γέλια, η χαρά, τα ξαναβρίσκω ένα ένα όσο πιο πολύ βυθίζομαι, όσο πιο λίγη μένει η ανάσα μου. Δεν αρνούμαι τα πάθη μου, χορεύω και γω μαζί τους μα φτάνω, λίγο έμεινε...
"...και ντου νοτ ντιστέρμπ"
Η απομόνωσή μου τελείωσε. Στο κέντρο της ύπαρξής μου υπάρχει ένα σημείο φωτός, όπως έχει πει μια άλλη σύγχρονη φιλόσοφος*, πλησιάζω, είμαι κοντά, το αισθάνομαι. Τα πάθη μου έχουνε παραμορφωθεί πλέον, η απελπισία μου γίνεται δική τους, πέσαν οι μάσκες, γίνονται σιγά σιγά σκιές, δεύτερες σε σχέση με το φως, ανύπαρκτες στην απουσία του, ανύπαρκτες στην παρουσία του.
Πνίγηκα!
Χαθήκατε...
* Ν.Μ.
Monday, July 6, 2009
Subscribe to:
Posts (Atom)
