Αναλογικά...

Μετά από μια σχετικά μεγάλη απουσία από τα ευρύτερα διαδικτυακά σοκάκια, επανήλθα αναλογικότερος. Μην έχοντας τη διέξοδο του καλωδίου προς τον κόσμο, τον ομφάλιο λώρο που με τάιζε ήχο και εικόνα, ανακάλυψα εκ νέου τη μαγεία παλιών καλών παθών.

Εβδομάδα των παθών αυτή, θα πω κι εγώ ένα δικό μου. Ακούγοντας ξανά τους δίσκους μου στο πικάπ, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ένα παράσιτο στη ζωή μου που δε θα ήθελα να ξεφορτωθώ ποτέ. Είναι αυτό το παράσιτο που βγάζει η βελόνα, από φθορά του δίσκου ή σκόνη. Δε θα μπορούσα να ακούσω ποτέ εμπιτρία (πως να τα πεις τωρα αυτα στα ελληνικά;) (κι ελπίζω το ερωτηματικό δίπλα στην παρένθεση να μη δημοσιευτεί σα φατσούλα ιμότικον γιατί θα εκνευριστώ) με παράσιτα, και συγγνώμη για τη διπλή παρένθεση, παράσιτο σύγχρονο και ως εκ τούτου μισητό. Τι έλεγα;

Εντωμεταξύ, αιωρούμενος μεταξύ των κορυφών της ροκ μουσικής, η εβδομάδα μου πέρασε όμορφα. Παραδέχομαι ότι ωσάν πρεζάκι αναζητούσα τη δόση μου, αλλά η χρήση ήταν μάλλον θετική. Δυο αναρτήσεις κι ουχί ξεπατικωσούρες, αισθάνομαι ευτυχής. Μισό λεπτό να αλλάξω μεριά στο δίσκο. Τελικά άλλαξα και δίσκο.

Άξιον Εστί. Έχω ίσως δυο ολόκληρες δεκαετίες να ακούσω αυτό το δίσκο. Βασικά, δεν τον έχω ακούσει ποτέ ολόκληρο. Είναι η πρώτη φορα. Θυμάμαι, όμως, μικρός, με πόσο φόβο άκουγα το "Ιδού εγώ λοιπόν" και πόσο πόνο ψυχής την απαγγελία του Κατράκη. Οδυσσέας Ελύτης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μίκης Θεοδωράκης, Led Zeppelin, Pink Floyd, Νίκος Ξυλούρης, Νίκος Καζαντζάκης...

Γέμισε η ζωή μου τις τελευταίες μέρες φίλους παλιούς. Χάρηκα που σας άκουσα και σας διάβασα, που σας ένιωσα και που με κάνατε να νιώσω ξανά.

Ώρα καλή!