Ανισορροπία.

Όχι, δεν είμαι ανισόρροπος.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι μια ανισορροπία εσχάτως...

Είναι τα γενετήσια που γρυλλίζουνε μέσα μου και δε μπορώ να τα ημερέψω. Νιώθω μια ακατάσχετη οργή, είμαι έτοιμος να εκραγώ, συμβαίνουν πράματα και θάματα κι εγώ δεν ξέρω που πατώ και που βρίσκομαι. Γιατί όλα καταρρέουν κι εγώ δεν έχω που να κοιτάξω τον εαυτό μου.

Τον ψάχνω στους φίλους μου, αλλά δεν μ' ενδιαφέρει η άποψή τους. Τον ψάχνω μέσα μου και δεν είναι πουθενά. Η στοργή και η αγάπη της οικογένειας ξεθυμαίνει στο χαλκό της τηλεφωνικής γραμμής και διασκορπίζεται στα λοιπά ηλεκτρομαγνητικά πεδία της ατμόσφαιρας, φτάνοντας ισχνή για να καλύψει το κενό.

Κι εγώ από την άλλη; Πρέπει να είμαι καλά για να αποδώσω στη δουλειά μου, πρέπει να είμαι ευδιάθετος για να συναναστρέφομαι με ανθρώπους, πρέπει να φοράω το χαμογελαστό προσωπείο. Έπειτα, πως να μη γίνεις κυνικός;

Για να δώσεις πρέπει να έχεις. Κι εγώ δεν έχω. Ξεπουλιέμαι καθημερινά όσο όσο.

Και για να τελειώσει αυτό εδώ, γιατί εφόσον έχω εντοπίσει το πρόβλημα, θέλω να το λύσω και άμεσα, όχι, δε θα αυτοκτονήσω, απλά θα αλλάξω οπτική.

Βρε αδερφέ, δεν έγινε και τίποτα. Όλα καλά πάνε, την υγεία μας την έχουμε, την ασήμαντη ζωή μας την κάνουμε ή ίσως να κάνουμε τη ζωή μας ασήμαντη, δεν έχει σημασία.

Κι αύριο μέρα είναι.