Η θεωρία των Πορδών

Και βγαίνει που λες ο δρ Νανόπουλος στα άκρα με κείνη που τα ξέρει όλα και αναλύει τη θεωρία των Χορδών. Δε μας κατουράς ρε Πάριε; Θα λύσει, λέει, ο άνθρωπος βασικά φιλοσοφικά ερωτήματα, πούθε ερχόμαστε και που πάααααααμε ρε;

47% αποχή, λέει, στις τελευταίες ευρωεκλογές και βγαίνουνε και πανηγυρίζουνε οι αριστεροαναρχοαυτόνομοι. Οι για τα πανηγύρια αριστερίστες, που κάνουνε καριέρα λέγοντας ένα σωρό Χορδές περί κομμουνισμού και μαρξισμού και λενινισμού και αναρχίας και δεν ξέρω γω ποίας άλλης νόσου, να μην είπω για μαλακίαν, καθώς σκοτώνονται μεταξύ των για μια καρέκλα, ένα δαχτυλίδι, μια θέση στην επικαιρότητα, παραθυρένια, έτσι όπως τους την περιέγραψε ο Μπακούριν, αυνάνες της εξουσίας, ανοργασμικοί εκφραστές της αντίδρασης, που αν δεν υπήρχε δράση δε θα υπήρχατε, που δε θα γίνετε δράση ποτέ γιατί δεν ξέρετε τι είναι, γιατί δεν ξέρετε τι είστε.

Για τους συμμετέχοντες τη διαδικασία ό,τι και να πεις στο βρόντο θα πάει, στο βρόντο λοιπόν να παν κι αυτοί, ή για να κλέψω τη ρήση του τελευταίου Λεβέντη της πολιτικής: Να πάνε στο διάολο όλοι.

Άντε, και τρεις χειρότερα.

Α, μην το ξεχάσω. Βγήκε κι αυτή η Χέστα Επαναστατών να χτυπήσει, λέει, τα κέντρα εξουσίας. Εσείς ρε; Από που κι ως που; Επειδή σκοτώσατε ένα σκοπό; Ο σκοπός ποιον πείραξε ρε; Ο σκοπός είναι ο καλύτερος μπάτσος, το 'χει πει ο φίλος ο Σάββας. Δεν ενοχλεί. Δεν περιπολάει. Κάθεται σκοπός. Αλλά επειδή σκοπός δεν υπάρχει, άντε αλλάξτε κι εσείς τ' όνομα και πάντε για μια Σιέστα Επαναστατών.

Σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσς μην ξυπνήσει ο κανένας και βγει πρωθυπουργός.

Κανένας;

Αγγίζει την τελειότητα...

Αρνείται!!!

Γιατί μπορεί. Γιατί θέλει. Γιατί, μεταφέροντας τα λόγια ενός σύγχρονου φιλοσόφου *, "σημασία έχει να μπορείς να θέλεις".

Σκέφτομαι και γράφω. Έχει περάσει ένας μήνας και κάτι με το καινούριο ημερολόγιο, με το παλιό πάνε 12βάλε χρόνια κι εγώ δεν ξέρω με ποιο ρολόι να συγχρονιστώ. Ζω μια πρωτόγνωρη κατάσταση, την οποία αισθάνομαι σα βίωμα. Γίνεται;

"I've been waiting so long
to be where I'm going
in the sunshine of your love..."

Ella Fitzerald - Sunshine of your love

Κάτι με ώθησε ν' ακούσω το συγκεκριμένο τραγούδι τη συγκεκριμένη στιγμή. Βέβαια, θα μπορούσε οποιαδήποτε στιγμή να αποτελέσει ερέθισμα, αλλά από την άλλη, θα μπορούσε; Τώρα μπορεί.

Ωσάν φως, είπε ο ερωτευμένος για τον έρωτα, κι αυτό τον τύφλωσε.

Καλά, ζωγραφίζω απόψε. Ακούς εκεί αρνείται! Θα βάλω τα δυνατά μου.

Βέβαια, δεν έκανα και καμιά σοβαρή πρόταση, τουναντίον, αρνήθηκε να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία μου, συμπεριφορά που την καθιστά εκτός από νέα, όμορφη, έξυπνη, με μακριά δάχτυλα και περιποιημένα νύχια, ένα σημείο φωτός, μια λιακάδα, το όνειρο ενός γελοίου!

Κι επειδή δεν έφτασα ακόμα (το τονίζω, μην ξεχνιόμαστε) στα συγγραφικά ύψη του Νίκου ή του Φιοντόρ, το αφήνω όσο ακόμα κερδίζω.

'μέραααα...


*: Μπομπ