Φυσική επιλογή.

Θεωρώ μάταιο να προσπαθείς να αποφύγεις ορισμένα πράγματα.

Εφόσον είναι, εφόσον υπάρχουν μα κυρίως, εφόσον τα θέλεις. Κι ακόμη παραπέρα, εφόσον τα θέλει η Φύση.

Ήρθαν όλα τόσο φυσικά, τόσο απλά και τόσο όμορφα που αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ. Αυτή τη φορά αισθάνομαι, νιώθω, ζω. Τόσο φυσικά.

Και δε μ' ενδιαφέρουν τ' αποτελέσματα των εξετάσεων. Κι αν μείνω μετεξεταστέος...

Θα ξαναδώσω!

Καληνύχτα...

Αντίδοτο

Σε ό,τι εκών άκων μου διαταράσσει την ψυχική μου ισορροπία, την εσωτερική μου γαλήνη.

Θέλω τη δόση μου...

Πέμπτη βράδυ...

Buena Vista Social Club - Chan Chan

Το σάουντρακ της βραδιάς σα να βελτιώθηκε κάπως, από την περιέργως ορμώμενη τηλεθέαση του ευροράματος, που για τίποτ' άλλο δεν είμαστε σα λαός, σαν έθνος, σαν κοινωνία, σαν τα μούτρα μας. Σκατά.

Σιγά ρε καλύτερε άνθρωπε. Σιγά ρε καλλιεργημένε.

Κι όμως. Το 'δα 'γω το όραμα στην εισήγηση του Θανασάκη. Καβάλα στο μνήμα το μισάνοιχτο με το πτώμα μέσα το 'πε το θέμα.

Πεθαίνω σα χώρα.

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Πατρίδα

"...ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα ταν αγέννητη γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου
με τρομάζεις εσύ
με τρομάζεις ακόμα οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς το μέσα σου ξένο κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω"


Ακούει κανείς;

Κυριακή πρωί...

Εγώ θα θέλω ν' ακούσω δυνατά μουσική.
Εσύ θα θέλεις να χουζουρέψεις λίγο ακόμα.

Εγώ θα θέλω να πάμε μια βόλτα με τη μηχανή.
Εσύ θα θέλεις να πάρουμε το αυτοκίνητο.

Εγώ θα θέλω να πάμε στο χωριό για φαγητό.
Εσύ θα θέλεις να μαγειρέψουμε σπίτι.

Εγώ θα θέλω να διαβάσω λίγο Νίκο.
Εσύ θα με κοροϊδεύεις.

Εγώ θα θέλω να πάμε στη Νίκη να ποτίσουμε τα λουλούδια.
Εσύ θα θέλεις καφέ στο κέντρο.

Εγώ θα σε θέλω.
Εσύ;

Και τώρα τι;

Ευτυχώς. Και τώρα; Τώρα που δεν έχεις γιατί να γκρινιάξεις; Τι θα γράφεις;

Για να δούμε.

Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω. Ε, λοιπόν, δεν έχω έμπνευση. Δεν έχω κανένα πόνο. Ούτε καν πονοκέφαλο από τα ξύδια. Χαίρω άκρας υγείας. Προβλήματα στη δουλειά δεν υπάρχουν, τουναντίον, όλα πάνε κατ' ευχήν. Ευτυχώς. Η οικογένειά μου επίσης είναι καλά. Λεφτά έχουμε.

Αυτάααααααα...

Άμα δεν έχει λίγο πόνο το στόρι, χάνει.

Να βάλω;

Όχι ρε αναγνώστη, δε θα το κάνω εγώ μεσημεριανάδικο. Αξίζει να το διαβάσεις. Μπλιαχ! Παρατράγουδο, μάλιστα.

Εγώ, που λέτε κυρά Πάνια, είμαι χαρούμενος. Θα μου πεις, πως γίνεται να τρως κλωτσιά στ' αχαμνά και να χαίρεσαι; Ο καθένας με τα βίτσια του. Την πρώτη φορά που την έφαγα, η αλήθεια είναι ότι πόνεσε. Ένα δάκρυ κύλησε, Ανίτα μου. Πάντως, τίποτα δε γίνεται στην τύχη, το πιστεύω. Και την Έφη Θόδη πιστεύω πως μπορεί να γιατρέψει την επάρατη και θέλω μέσα από την εκπομπή σας να εκφράσω την ειλικρινή μου συμπάθεια στο πρόσωπό της. Οι τρελοί είμαστε εμείς οι έξω.

Κι είχε το θράσος, που λες Ανίτα μου, να ξαναπροσπαθήσει να με κλωτσήσει στ' αχαμνά. Αμ δε! Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού. Βασικά, έτσι και την έτρωγα την κλωτσιά, θα ήταν ουκ ανδρός σκέτο. Τιτίκα θα γινόμουνα, τι να λέμε τώρα, το 'να τ' άλλο ξέρω 'γω.

Μα ούτε και για τα παρατράγουδα δεν είμαι. Δε θα παρέμβει κανένας ανεμιστήρας να γίνει τζέρτζελο; Ένας σαματάς, κάτι; Τίποτα; Πηνελόπη; Εσύ;

Σαν πολύ να άφησα το Νίκο κι άρχισα τις κακές παρέες. Σημασία δεν έχει η Νίκη, αλλά ο Αγώνας για τη Νίκη. Ήταν η δική σου Ιθάκη. Κι εγώ βρήκα τη δική μου.

Δεν ελπίζω τίποτα
Δε φοβούμαι τίποτα
Είμαι λέφτερος

Μαζί της.

Άνθρωπέ μου...

Γελάω!