Πορείες

Περπάτησα φέτος στην πορεία του Πολυτεχνείου.

Ξένος ανάμεσα σε ξένους, έμαθα τι σημαίνει "μπλοκ", είδα σημαίες παρατάξεων με κοντάρια διαμέτρου φόνου εκ προμελέτης, το πρωί έπεσε ξύλο μεταξύ κρανιοφόρων και άλλα τέτοια δεινά.
Συναντήθηκα με φίλους αλλά δεν ήμαστε όλοι μαζί, οι μισοί ήταν στο ένα μπλοκ, οι άλλοι στο άλλο. Εγώ γιατί διχάστηκα;

"Λιγούρια" αποκαλούν οι μεν τους δε, οι δε "μπάσταρδα" κάποιους άλλους και το γαϊτανάκι κυκλικός αλγόριθμος, εσαεί επαναλαμβανόμενος. Εγώ σε ποιους ανήκω;

Ακολούθησα την πορεία πίσω κι απο το τελευταίο "μπλοκ". Μαζί μ'ένα παιδάκι που κλωτσούσε στη διαδρομή ένα μπουκάλι εν είδει μπάλας. Αλλάξαμε και μια πάσα. Ίσως να ήταν η μοναδική "συλλογική" στιγμή που έζησα σε όλη την πορεία...

"Οι πεποιθήσεις είναι πιο επικίνδυνοι εχθροί της αλήθειας απ' ότι τα ψέμματα."
Φ. Νίτσε

Ανισορροπία.

Όχι, δεν είμαι ανισόρροπος.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι μια ανισορροπία εσχάτως...

Είναι τα γενετήσια που γρυλλίζουνε μέσα μου και δε μπορώ να τα ημερέψω. Νιώθω μια ακατάσχετη οργή, είμαι έτοιμος να εκραγώ, συμβαίνουν πράματα και θάματα κι εγώ δεν ξέρω που πατώ και που βρίσκομαι. Γιατί όλα καταρρέουν κι εγώ δεν έχω που να κοιτάξω τον εαυτό μου.

Τον ψάχνω στους φίλους μου, αλλά δεν μ' ενδιαφέρει η άποψή τους. Τον ψάχνω μέσα μου και δεν είναι πουθενά. Η στοργή και η αγάπη της οικογένειας ξεθυμαίνει στο χαλκό της τηλεφωνικής γραμμής και διασκορπίζεται στα λοιπά ηλεκτρομαγνητικά πεδία της ατμόσφαιρας, φτάνοντας ισχνή για να καλύψει το κενό.

Κι εγώ από την άλλη; Πρέπει να είμαι καλά για να αποδώσω στη δουλειά μου, πρέπει να είμαι ευδιάθετος για να συναναστρέφομαι με ανθρώπους, πρέπει να φοράω το χαμογελαστό προσωπείο. Έπειτα, πως να μη γίνεις κυνικός;

Για να δώσεις πρέπει να έχεις. Κι εγώ δεν έχω. Ξεπουλιέμαι καθημερινά όσο όσο.

Και για να τελειώσει αυτό εδώ, γιατί εφόσον έχω εντοπίσει το πρόβλημα, θέλω να το λύσω και άμεσα, όχι, δε θα αυτοκτονήσω, απλά θα αλλάξω οπτική.

Βρε αδερφέ, δεν έγινε και τίποτα. Όλα καλά πάνε, την υγεία μας την έχουμε, την ασήμαντη ζωή μας την κάνουμε ή ίσως να κάνουμε τη ζωή μας ασήμαντη, δεν έχει σημασία.

Κι αύριο μέρα είναι.