Αυτό είναι τελικά. Το μόνο που μετράει.
Αυτό είναι που ορίζει, αυτό που διαχωρίζει. Η δύναμη, η πραγματική δύναμη. Αυτό ήταν πάντα. Παλιότερα, η δύναμη ήταν στα χέρια, στο σώμα. Μέσα από χρόνια και διαδικασίες, κατέληξε να είναι η δύναμη της "ψυχής".
Τι είναι ψυχή; 21 γραμμάρια. Τίποτα. Τίποτα το συγκεκριμένο, εν πάσει περιπτώσει. Και τίποτα το αόριστο, συνάμα. Η δύναμή της; Το ίδιο. Είναι, όμως, η ειδοποιός διαφορά. Αυτό που ξεχωρίζει τους μικρούς από τους Μεγάλους.
Και γω μικρός δεν ήμουν ποτέ. Κι ούτε πρόκειται να γίνω. Μεγάλος γεννήθηκα και με τους Μεγάλους θέλω να συναναστρέφομαι. Τους μικρούς τους αποχαιρέτησα. Και θα εξακολουθήσω να το κάνω, όπου τους συναντώ. Γιατί είναι πάρα πολλοί αυτοί. Μας έχουν καταπνίξει, εμάς τους Μεγάλους.
Προσπαθούν, με ό,τι μέσο διαθέτουν, να μας περιορίσουν. Και στα πλαίσια της κοινωνίας που έχουν φτιάξει, τα καταφέρνουν. Ή εν πάσει περιπτώσει, αν λάβουμε ως μέτρο τα της κοινωνίας, τα καταφέρνουν. Γιατί και το μέτρο μεταξύ μας είναι διαφορετικό.
Αναγνωρίζω τη "νίκη" σας, στα πλαίσια της μικρότητάς σας. Μυρίζω το φόβο σας απέναντι στη δύναμή μου. Δε με χαροποιεί, όμως. Είναι σιχαμένος ο φόβος σας, μυρίζει άσχημα, βρωμάει, όπως η σκουληκιασμένη σας ψυχή. Σιχαμένοι μισάνθρωποι, φοβισμένα, εσωστρεφή, μνησίκακα ανθρωποειδή, έσχατη παρακμή του είδους, έχετε κατακλύσει τον κόσμο, τον έχετε κάνει σαν τα μούτρα σας.
Έζησα χρόνια ανάμεσά σας. Εξακολουθώ να ζω. Αναπνέω, όμως, άλλο αέρα. Τον αέρα εκείνο που αναπνέει κι ο Ζαρατούστρα. Κι ελπίζω να του μοιάσω.
Ο Μυλοποταμίτης
Αυτό είναι που ορίζει, αυτό που διαχωρίζει. Η δύναμη, η πραγματική δύναμη. Αυτό ήταν πάντα. Παλιότερα, η δύναμη ήταν στα χέρια, στο σώμα. Μέσα από χρόνια και διαδικασίες, κατέληξε να είναι η δύναμη της "ψυχής".
Τι είναι ψυχή; 21 γραμμάρια. Τίποτα. Τίποτα το συγκεκριμένο, εν πάσει περιπτώσει. Και τίποτα το αόριστο, συνάμα. Η δύναμή της; Το ίδιο. Είναι, όμως, η ειδοποιός διαφορά. Αυτό που ξεχωρίζει τους μικρούς από τους Μεγάλους.
Και γω μικρός δεν ήμουν ποτέ. Κι ούτε πρόκειται να γίνω. Μεγάλος γεννήθηκα και με τους Μεγάλους θέλω να συναναστρέφομαι. Τους μικρούς τους αποχαιρέτησα. Και θα εξακολουθήσω να το κάνω, όπου τους συναντώ. Γιατί είναι πάρα πολλοί αυτοί. Μας έχουν καταπνίξει, εμάς τους Μεγάλους.
Προσπαθούν, με ό,τι μέσο διαθέτουν, να μας περιορίσουν. Και στα πλαίσια της κοινωνίας που έχουν φτιάξει, τα καταφέρνουν. Ή εν πάσει περιπτώσει, αν λάβουμε ως μέτρο τα της κοινωνίας, τα καταφέρνουν. Γιατί και το μέτρο μεταξύ μας είναι διαφορετικό.
Αναγνωρίζω τη "νίκη" σας, στα πλαίσια της μικρότητάς σας. Μυρίζω το φόβο σας απέναντι στη δύναμή μου. Δε με χαροποιεί, όμως. Είναι σιχαμένος ο φόβος σας, μυρίζει άσχημα, βρωμάει, όπως η σκουληκιασμένη σας ψυχή. Σιχαμένοι μισάνθρωποι, φοβισμένα, εσωστρεφή, μνησίκακα ανθρωποειδή, έσχατη παρακμή του είδους, έχετε κατακλύσει τον κόσμο, τον έχετε κάνει σαν τα μούτρα σας.
Έζησα χρόνια ανάμεσά σας. Εξακολουθώ να ζω. Αναπνέω, όμως, άλλο αέρα. Τον αέρα εκείνο που αναπνέει κι ο Ζαρατούστρα. Κι ελπίζω να του μοιάσω.
Ο Μυλοποταμίτης
